Metody wychowawcze skautingu są oparte na aktywności poza budynkiem, grupie i poprzez praktykę. Nauka polega na zmianie wiedzy ogólnej na swoją własną. To dlatego trzeba próbować i doświadczać rozmaitych rzeczy. Samo słuchanie nie jest równoznaczne ze zdobywaniem wiedzy. Tylko wtedy gdy dokona się przeniesienie czyjejś wiedzy do własnych doświadczeń można mówić o nauczeniu się czegoś. Tak więc uczenie się o aktywności poza budynkiem uwadze zastępów i przywództwie musi iść w parze z prawdziwymi wyzwaniami i uczestniczeniem w zespole – tak więc z praktykowaniem teorii. Godzinami nauczyciel – wykładowca może omawiać funkcjonalność, technologię i techniki użycia roweru. Może nawet pokazać słuchaczom, jak jeździć na nim, lecz wciąż nie będą potrafili na nim jeździć. Muszą sami spróbować. Tak samo my powinniśmy ograniczyć teorię (wprowadzenia , instrukcje) do minimum i pozwolić skautom zdobywać jak najwięcej doświadczeń.
Człowiek uczy się najlepiej, gdy jest dobrze zmotywowany i czuje, że potrzebuje danej wiedzy. Na przykład zdobycie prawa jazdy. Uczenie się teorii dla zdania testów oraz podstaw mechaniki nie jest zbyt interesujące. Pragnienie prowadzenia samochodu zmusza do przezwyciężenia tego.
Naszą ambicją musi być prowadzenie skautów w kierunku prawdziwej i ważnej wiedzy. Gdy uczymy się węzłów najważniejsza jest świadomość ich użyteczności. Wiedza jest kompletna tylko wtedy, gdy umiemy ją zastosować. Pozostaje w umyśle o wiele dłużej i daje lepsze efekty gdy została poparta praktyką. Podsumowując, nauka poprzez praktykę jest wprowadzeniem teorii w życie, a także chwilą refleksji i zastanowienia. Jest uczeniem się na porażkach i sukcesach. nauka poprzez praktykę jest dobrym sposobem uczenia się ponieważ kilka zmysłów jest używanych równocześnie. Nauka poprzez praktykę oznacza robienie użytecznych przedmiotów takich jak narzędzia i przedmioty, które mogą przydać się w różnych sytuacjach. Człowiek uczy się najlepiej gdy jest zmotywowany i widzi przydatność swojej wiedzy.
Remigiusz - greenshadow enter 