historia skautingu

Ruch Skautowski został założony przez Anglika Roberta Baden-Powella. Chciał on pomóc biednym i znudzonym chłopcom wykorzystać we właściwy sposób ich wolny czas. Wiele pomysłów zasięgnął ze swych doświadczeń ze sztuki przetrwania z Afryki. W 1907 roku zebrał on 21 chłopców na inauguracyjny obóz na Wyspie Brownsea. Na krótko przed tym spisał swoje pomysły w książce „Skauting dla chłopców”.

Obóz odniósł olbrzymi sukces i wkrótce ruch skautowski szybko rozprzestrzenił się po całym świecie. Na początku obejmował on jedynie chłopców. Baden-Powell nie przewidywał włączenia dziewcząt do skautingu. Jednak na dużym zlocie skautowskim w Londynie w 1909 roku w skautowskich mundurkach pojawiły się dziewczyny i zażądały, aby przyjąć je do skautów. Baden-Powell był całkiem zdziwiony, ale powierzył swojej siostrze Agnieszce misję stworzenia skautowskigo programu dla dziewcząt.

Od pierwszych dni skauting zajmował się własnoręcznym wykonywaniem różnych rzeczy, uczeniem się jak brać odpowiedzialność za samego siebie. Dużą część obejmował trening obserwacji, nauka o zwierzętach i naturze, spędzanie czasu na powietrzu, gotowanie na prymitywnych kuchniach, budowanie prostych sprzętów, ćwiczenie orientacji, robienie przedstawień.